Hoewel ik wel weet wat de klassiekers zijn, werden ze meestal pas ook mijn klassiekers als ik er streng op werd gewezen. Vaak door mijn broer, filmliefhebber pur sang. Of door vriendjes. Zo ging ik door mijn Italiaanse fase in de zomer waarin ik onafscheidelijk was met vriend M. De klassieker Novocento heb ik helaas nooit gezien, ik was namelijk tijdens Il Postino op de bank in slaap gevallen waardoor M. zo verontwaardigd was dat hij de 317 minuten Novocento niet aandurfde met me. Ik was eigenlijk vooral opgelucht (hoewel ik nog steeds niet aan manlief heb durven vertellen dat ik deze klassieker nog nooit heb gezien... bij deze schat)
Er kwam natuurlijk ook een Tarantino-fase, toen ik een jaar lang (heimelijk) smoorverliefd was op toenmalige vriend J. Hij brandde een cd van de soundtrack van Jackie voor me en dat vond ik een groter hoogtepunt dan welke van de Tarantino-films ook (sorry voor alle fans).
Hoewel het met deze liefde niets werd, profiteerde ik nog lang van mijn opgedane Tarantino-kennis. Want wat kwam ik ze nog veel tegen, de liefhebbers. Uiteindelijk ben ik er met een getrouwd. Terwijl hij in het allereerste begin alleen maar van Franse zwart-wit films leek te houden en we talloze avonden in filmhuizen hebben doorgebracht (ik geef toe: het was ook te mooi om waar te zijn).
Kortom, de vriendschappen en liefdes in mijn leven brachten de bijbehorende klassiekers met zich mee. Er waren grenzen - sorry C. maar ik heb The Hitchhiker's Guide to the Galaxy nog steeds niet gezien - maar ook aangename verrassingen, waaronder The Godfather. Deze klassieker zoemde natuurlijk al heel lang in mijn achterhoofd. Een licht schuldgevoel omdat ik twijfelde of ik deze nou ooit had gezien of toch niet. En het besef dat ik dat natuurlijk niet hardop kon zeggen, omdat als ik hem had gezien ik me dat natuurlijk herinnerd had.
Vorige week vrijdag was deel 1 op de Belg. Manlief kondigde het aan en haalde met glazige ogen herinneringen op aan de vele Godfather-marathonavonden in zijn leven. 'Die heb jij toch ook wel gehad?' 'Euh, neu', mompelde ik. 'Maar wel vele SATC-avonden met vriendinnen en kaasfondue!' Dat laatste negeerde hij, terwijl hij me gedecideerd op het fijnste plekje op onze bank posteerde, een glas witte wijn voor me inschonk en de zapper en mobiel buiten handbereik legde.
Gisteravond was deel 2 en nu ik moet nog 7 nachtjes slapen voor deel 3. Wat een geweldige films. Klassiekers zeg ik. Vanavond zijn de kinderen alledrie logeren en hebben lief en ik de avond voor onszelf. De mogelijkheden zijn legio, uit eten, de kroeg in... maar we kunnen natuurlijk ook even snel de DVD kopen en een marathon-avond houden.
Ps. Mijn klassiekers? Teveel om op te noemen, maar in ieder geval:
- Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain
- The Sopranos
- The Mambo Kings
- Dead Poets Society
- Shirley Valentine
- The Cider House Rules
- Eternal Sunshine of the Spotless Mind
- About Time
- Four Weddings and a Funeral
- Big Fish
- Six Feet Under
Zucht... wat is ie knap
Geen opmerkingen:
Een reactie posten